Toespraak finissage van De Verf door Marjoke Staal curator

 

 

Welkom bij de finissage van de tentoonstelling DE VERF, de zevende op rij in het Weefhuis Zaandijk.

 

De Lagedijk met de Beeldentuin, een monumentaal stukje Zaanstad, waar je de afgelopen weekeinden  waarschuwingsborden miste, die je op de Veluwe hebt voor overstekend wild, en in in Schotland voor overstekende bejaarden met stok. Ze zouden er hier moeten staan voor loslopende, of groepen toeristen, is voor vele van onze bezoekers een ontdekking geweest.

Buiten was het druk, er werden veel foto’s gemaakt van de tuin en het huis, maar binnen was het rustig.

De tentoonstellingen, die twee dagen duurden, droegen verschillende titels en werden gemaakt door verschillende curators, leden van de Hollandse Aquarellisten Kring.

 

Er hing werk van leden en gasten, geselecteerd op een mooie samenhang, of prettige contrasten, met de intentie om ieder werk goed tot z’n recht te laten komen.

Per kunstenaar waren het vaak ook werken uit verschillende perioden.

 

DE VERF was een fijne titel om werk bij te zoeken.

Werk, dat misschien niet boven de bank zou kunnen, wat conceptueel hier en daar, maar met een grote beeldende kracht, vooral veroorzaakt door het gebruik van het de verf

 

Beneden begint het met aquarellen van gastkunstenaar Betteke Akkerman waar bij het schilderen de spetters overal terecht komen, heel impulsief, gedreven en snel.

 

De gouaches van Geeske Walsma, die kraakhelder geschilderd, mooi ingelijst, juist rustig en open aandoen.

In ander werk in dezelfde ruimte laat ze de aquarelverf rood gloeien

 

Rik van Hazendonk schildert intuïtief een blad vol, en laat zich verrassen door het gedrag van pigment, water en zijn handeling. Een serie on-ingelijst, of een tweeluik in lijst, de presentatie luistert nauw.

In de vitrine kleine experimenten met het beslechte resultaat van twee tegen elkaar geschilderde natte vlakken na droging.

 

Carla Budding heb ik gevraagd als gast met werk uit drie recente jaren, spontaan geschilderde

“verfdozen”. een monumentaal werk met stralend rood, en haar werken met gestapelde 

kleurlagen, geen sinecure, in een strakker system, waarbij het systeem na het uitvoeren weer bleek vergeten, waarna er een nieuw soortgelijk systeem moest worden bedacht voor de volgende werken. Optimaal gebruik van de kenmerken van de pigmenten

Het “rechtop” schilderen met druipsels, afgewisseld met het “liggend” schilderen, kan ze zelf het best uitleggen.

 

Bovenaan de trap een groot werk van Rik, de optimale intensiteit van Indigo,

 

Mijn wieren, geschilderd op geprepareerd katoen, zijn schaduwbeelden, die weer materie worden door de in elkaar vloeiende verfplassen, vaak met een transparante onderlaag, die in de contour zichtbaar bleef.

De kleine werken op papier zijn op dezelfde wijze geschilderd.

 

Deze aandacht per werk besluit ik met aandacht voor de indrukwekkende installatie van tweemaal Margreet Bouman, op de achterwand boven, die je rustig en enigszins  introvert aankijken.

Door deze twee werken naast elkaar te hangen, zonder invloed van de omgeving, wordt dit een particuliere ervaring bij binnenkomst.

Van dichtbij is te zien hoe de bister is opgedroogd in het watergevoelige kalkeerpapier.

De kleinere werken zijn daar nog gevoeliger voor, waardoor de figuratie bijna verdwijnt. Heel intrigerend in de rode beneden.

 

Ik heb nooit kunnen wennen aan de tegenstrijdigheid van het tellen van bezoekers met de wens

zoveel mogelijk, en de ervaring, iets te hebben gezien in alle rust.

 

Beide doelen zijn  dit weekeinde geslaagd

 

Rik en ik hebben de tentoonstelling ingericht,  dat was een lange dag, maar een heel prettige  samenwerking.

 

Laten we toasten op het voortbestaan van De Hollandse Aquarellisten Kring, die volgend jaar 80 jaar bestaat.